De stem van het kind bij een echtscheiding

Wanneer twee mensen uit elkaar gaan, komen hun normen en waarden vaak uit elkaar te liggen. Ze gaan elkaar bestoken met hun ideeën over bijvoorbeeld de opvoeding. Ze vechten voor hun kind en denken allebei vaak te weten wat goed is.

Het kind zit ertussen. Hij heeft komt er niet achter wat zijn eigen verhaal is, want hij is overstelpt met andere gedachten en gevoelens. Zijn emotionele ontwikkeling stagneert.

Een voorbeeld: een stiefmoeder van een meisje van 6 jaar zegt tegen de vader van het meisje dat er gaten zitten in haar ondergoed en is daar om haar redenen boos over. Het meisje hoort dit gesprek en zegt niets. Later laat de vader van dit meisje dit weten aan zijn ex-vrouw. De moeder van het meisje is boos en moppert later nog na over dat “die mensen zich er niet mee moet bemoeien”. Het meisje hoort dit en zegt niets.

Het meisje had zich niet eens gerealiseerd dat het kennelijk erg is wanneer ze gaten in haar ondergoed heeft, ze was hier gewoonweg niet mee bezig. Nu denkt ze: “o jee”.

De vraag is, wordt dit meisje hier nou echt beter van? Voelt zij zich beter? Is er een probleem opgelost waar zij mee zat? Nee. Ze heeft er een probleem bij, twee problemen! Ze komt erachter dat er iets mis is met haar ondergoed waarvoor ze zich nu bij gym voor kan gaan schamen. En, ze zit in een loyaliteitsconflict, want ze wil heel graag dat ouders en stiefouders haar lief vinden.

Zij heeft alles gehoord en gevoeld en kan er niets mee. Niemand vraagt haar iets. Heeft zij er wel een probleem mee? Met haar ondergoed? Eerst niet, nu wel.

Iedereen in dit verhaal handelt naar haar idee in het belang van het kind, maar het tegengestelde gebeurt!

Dit voorbeeld is echt gebeurd en niet in mijn praktijk. Nee, het gebeurde nu ongeveer 30 jaar geleden en ik ben dat meisje.

Jaren later, ben ik zelf moeder, en kan ik me de reacties van beide vrouwen goed voorstellen. Wat zou ik doen als ik een kind dat dicht bij me staat in oud ondergoed zie lopen?

En in de reactie van mijn moeder kan ik me ook goed inleven, schaamte zal ook vast hebben meegespeeld. Wat ik echter wel echt (ja nog steeds!) moeilijk te accepteren vind is dat ze allebei niet goed rekening hebben gehouden met mij en mijn gevoelens.

In mijn praktijk gebeurde laatst iets soortgelijks tussen een vader en een moeder van een meisje van 8 jaar. Echt waar, ook over ondergoed!

Ik hoop dat ik ouders duidelijk heb kunnen maken dat het niet (altijd) moet gaan over hun eigen normen waarden op het moment dat ze denken te handelen in het belang van hun kind.

Verplaats je in je kind, een kind dat evenveel houdt van beide ouders. Hoe is het voor haar wanneer je je mening uit over misschien voor haar wel iets triviaals als ondergoed?

Zorg dat je het over een paar hoofdlijnen betreft de opvoeding eens bent met elkaar en laat de rest rusten. Stap eroverheen. Praat met je kind en geef haar het gevoel dat je je de vader of moeder van je kind respecteert. Hoe moeilijk dat ook is, maar alleen dan handel je echt in het belang van je kind.

In mijn praktijk probeer ik altijd de stem van het kind te laten horen. Het kind doet dit zelf door iets te maken, dat is soms makkelijker dan praten, en ik vertaal hetgeen hij vertelt naar de ouders.